(Profesor Panibratow Jurij Pawłowicz-Członek rzeczywistej Rosyjskiej Akademii Nauk, Rektor Uniwersytetu Architektoniczno-Budowlanego w Sankt Petersburgu-Rosja)
Z dumą i uznaniem zachęcamy do zapoznania się z tekstem życiorysu naukowego Pana Profesora Józefa Dziopaka, który kilka dni temu otrzymał tytuł Profesora Honorowego Politechniki Rzeszowskiej.
Szukając godnego miejsca i sprzyjającej atmosfery w środowisku naukowym, Pan Profesor Józef Dziopak rozpoczął wędrówkę po różnych uczelniach, a było ich aż siedem. Pierwszą była Politechnika Krakowska, gdzie zaraz po studiach od 1972 roku kształtował przez 18 lat swoje miejsce na scenie naukowej i zdobywał wyjątkowo bogate doświadczenie życiowe. Dokończył dzieła jako samodzielny naukowiec, ale już na Wydziale Architektury tej Uczelni, zachowując kręgosłup moralny w nienaruszonym, a nawet we wzmocnionym stanie. Już jako adiunkt, "z nudów" rozpoczął karierę naukową na wielu kontynentach, uczestnicząc w kilkudziesięciu misjach profesorskich, prowadząc bogatą wymianę naukową i dydaktyczną z kilkunastoma uczelniami i instytucjami badawczymi. W latach 1994-1999 pracował w Politechnice Częstochowskiej, pełniąc funkcję kierownika Zakładu Wodociągów i Kanalizacji. W 1997 roku został wybrany jednogłośnie dziekanem, będąc jednocześnie pierwszym dziekanem Wydziału Inżynierii i Ochrony Środowiska tej uczelni, uzyskując po dwóch latach prawa doktoryzowania. Był w tej uczelni aktywnym przewodniczącym Senackiej Komisji ds. Statutu i członkiem dwóch Senackich Komisji: (1) Mienia i Finansów oraz (2) Kadr.
Pracował na pełnym etacie na stanowisku profesora nadzwyczajnego na WSP w Częstochowie i Akademii im. Jana Długosza w Częstochowie, na Politechnice Świętokrzyskiej, a ostatnio w Akademii Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy. A także na pół etatu na Wydziale Architektury w Krakowskiej Akademii.
Ostatecznie osiadł na stałe w Politechnice Rzeszowskiej, a w tym roku i miesiącu mija dokładnie 20 lat jak zapuścił tu na stałe swoje korzenie. I jak wiem – nie zmieniłby naszej Uczelni na inną za żadne pieniądze i przywileje.
W tej złożoności życiorysu naukowego Profesora, powiązanego ze środowiskami naukowymi różnych uczelni była ukryta zasadzka, która okazała się silną motywacją do poszukiwania godnego miejsca mapie krajowych uczelni technicznych. Po to, aby wreszcie móc tworzyć w komfortowych warunkach, ze wspólnie dobieranym składem uzdolnionych pracowników katedry innowacyjne pomysły inżynierskie, oprawiając je w naukowe metodologie, wykorzystywane przy projektowaniu wdrażanych rozwiązań patentowych na wielu inwestycjach infrastruktury odwodnieniowej w Polsce.
Potwierdziła się i w tym przypadku na żywym organizmie Profesora znana stara zasada, że "obróbka" przez wielu działaczy naukowych nie dość, że nie zabiła w Nim inicjatywy twórczej, to jeszcze wyjątkowo ją wzmocniła, a nawet wylansowała na twórcę szkoły naukowej, uznawanej w skali międzynarodowej. Nie można pominąć w przedstawieniu sylwetki Profesora Józefa Dziopaka, Jego absolutnej odporności na bezpardonowe ataki tzw. działaczy nauki na niezłomne zasady jakie wyznawał i na co dzień stosuje, przy tym na Nas emanując zapałem i zarażając entuzjastyczną atmosferą.
Takiego to oto wśród Nas mamy Profesora, już Honorowego, przy którym zawsze czujemy się bezpieczni i pozytywnie zakręceni do działania we wszystkich sferach, często z pozycji nieświadomych tego, że staliśmy się hobbystami w uprawianiu nauki.
Profesor wyznaje mądrość życiową, która się długo w Nim kształtowała. przekazuje ją Nam okazjonalnie zaznaczając, że "od kiedy nasza praca naukowa staje się naszym hobby, wtedy stajemy się szczęściarzami, ludźmi wolnymi i spełnionymi. A dojrzewając naukowo, odmładzamy się mentalnie. Stajemy się pozytywnie zakręceni i otwarci na wiedzę i kontakty z ludźmi, aby bawić się tym i wzajemnie dzielić z innymi".
Wykazuje cechy prawdziwego przywódcy, dając impuls do racjonalnego działania i niezauważalnego traktowania pracy jako wyjątkowego hobby. Lubi się bawić, a jeszcze bardziej bawić innych i to wplatając swoją osobę w przeróżne humorystyczne sytuacje.
Profesor Józef Dziopak jako pracownik Politechniki Rzeszowskiej przeszedł wszystkie szczeble awansu naukowego jako profesor, aż do stanowiska profesora zwyczajnego w styczniu 2011 roku.
Ważnym, a nawet strategicznym wydarzeniem było utworzenie w roku 2006 od zera przez profesora z moim udziałem Katedry Infrastruktury i Ekorozwoju, w tym jej strukturę oraz profil działalności naukowo-badawczej.
Miarą bogatego i wyjątkowo wartościowego Jego dorobku naukowego i innowacyjnego, jaki profesor osiągnął wraz z zespołem katedry to ponad dwa tysiące punktów na koncie w bazie danych uczelni. Na osiągnięcia innowacyjne Profesora Józefa Dziopaka składa się 47 patentów, jak Jego rok urodzenia, i to na trzech politechnikach - Rzeszowskiej, Krakowskiej i Częstochowskiej. Inspirując młodych, ma ich najwięcej z pracownikami katedry w liczbie ponad 30 patentów, także dwie umowy licencyjne i ponad dziesięć ich wdrożeń w praktyce. Jest to osiągniecie szczególne, zwłaszcza biorąc pod uwagę bardzo młody zespół, który był zasilany wybieranymi wspólnie absolwentami z kolejnych roczników naszego wydziału.
Wypada właśnie mnie zaznaczyć, że w niespełna 10 lat Profesor wypromował mnie na samodzielnego pracownika naukowego, a po 15 latach byłem w Polsce, wg statystyki, najmłodszym profesorem tytularnym w inżynierii środowiska.
Profesor Józef Dziopak był promotorem prac doktorskich z Polski, Niemiec i Rosji i ma znaczący udział w przygotowaniu trzech rozpraw habilitacyjnych w kraju i za granicą. Ważnym pokreślenia jest Jego wiedza, potencjał twórczy i umiejętność, zarówno rozwijania pasji naukowca, jak i kreowania młodych naukowców, czego miarą może być krótki, pięcioletni czas realizacji rozpraw doktorskich w katedrze w uzyskiwaniem stopnia doktora przez zatrudnianych asystentów, a doktorantów innych narodowości nie przekracza 4 lata.
Profesor jest znanym i uznanym twórcą szkoły naukowej w kraju i w skali międzynarodowej w zakresie optymalizacji systemów kanalizacyjnych, a zwłaszcza z tematyki dotyczącej retencjonowania, sterowania transportem hydraulicznym i efektywnego zagospodarowania wód opadowych. Potwierdzeniem wybitnej pozycji profesora Dziopaka w międzynarodowym środowisku naukowym jest uczestnictwo w wielu gremiach naukowych. W 2013 roku został powołany na międzynarodowego członka rzeczywistego Rosyjskiej Akademii Nauk w dziedzinie Budownictwo i Architektura.
W latach 2007-2011 był członkiem Komitetu Inżynierii Środowiska PAN, a od 1987 roku przez 32 lata jest nieprzerwanie powoływany na członka Sekcji Inżynierii Sanitarnej Komitetu ILiW PAN.
Ma na swoim koncie ponad 300 publikacji w 10 językach, także z udziałem naukowców z Niemiec, Szwecji, Słowacji, Czech i Rosji. Wypromował prawie 250 dyplomantów w sześciu uczelniach krajowych i wielu w Rosji, Niemczech i Szwecji. Monografia profesora Dziopaka wydana w języku angielskim została przetłumaczona na język niemiecki i jest wykorzystywana m.in. w pracy dydaktycznej w uczelniach niemieckich.
Prowadził wykłady i seminaria dla słuchaczy studiów doktoranckich w czterech uczelniach zagranicznych. W Politecnico di Milano – Włochy, Indian Institute of Technology Kanpur – Indie, Royal Swedish Academy of Engineering Sciences – Szwecja oraz Sankt Petersburg State University of Architecture and Civil Engineering – Rosja.
Od roku 1978 prowadzi owocną współpracę międzynarodową z naukowcami ponad 50 uczelni w 12 krajach. Odbył 67 misji profesorskich, staży naukowych i brał udział w tematycznych seminariach naukowych, będąc też koordynatorem 9 umów międzyrządowych.
Jako autorzy innowacyjnego rozwiązania pn. Retencyjny kanał ściekowy w ramach umowy licencyjnej z firmą Uponor jest wdrażany przy realizacji wielu inwestycji na terenie całej Polski, w tym zwłaszcza w Rzeszowie.
Dorobek innowacyjny profesora Dziopaka i Jego zespołu jest imponujący, a o Jego osiągnięciach i pracowników Katedry Infrastruktury i Ekorozwoju była kilkunastokrotnie prezentowana informacja w wielu mediach, przynosząc Politechnice Rzeszowskiej rozgłos i podnosząc i tak wysoko ugruntowany prestiż naszej uczelni.
Karierę naukową umiejętnie łączy z praktyczną działalnością zawodową. Wykonał 5 projektów technicznych pod klucz i nadzorował realizowane inwestycje jako m.in. rzeczoznawca Ministra Środowiska w zakresie gospodarki wodnej i pełnienia funkcji biegłego Wojewody Małopolskiego w zakresie ocen oddziaływania na środowisko.
Wartość aplikacyjna innowacyjnych rozwiązań Profesora i zespołu została nagrodzona przez międzynarodowe jury 67 medalami, 9 pucharami Grand Prix i kilkunastoma dyplomami ministra. W uznaniu zasług i wybitnego wkładu w rozwój innowacyjności w skali światowej wyróżniono profesora Belgijskim Krzyżem Kawalerskim przez Belgijską Kapitułę Królewską. Odznaczył też profesora prezydent IFIA Międzynarodowym Krzyżem Kawalerskim Orderu IOMI o numerze 85 i prestiżową plakietką INVENT AND SERVE.
Profesor jest autorem 87 ważnych ekspertyz, opinii i ocen oraz ponad stu zrealizowanych projektów architektonicznych i konstrukcyjnych. W tym opinii planowanej inwestycji o strategicznym znaczeniu, ocenianej na 8 miliardów złotych, wykazującej brak zasadności budowy Kanału Krakowskiego, tzw. Kanału Ulgi w ramach tworzonego studium ochrony miasta Krakowa przed powodzią. Jest doradcą wielu firm projektowych w kraju i za granicą, także współautorem wraz ze mną oceny strategicznego projektu rozbudowy z centralnym sterowaniem siecią kanalizacyjną m.st. Warszawy, który był zrealizowany przez firmę z USA.
Wspólnie organizujemy cykliczne, już sześć, międzynarodowych konferencji INFRAEKO z tematyki Nowoczesne miasta. Infrastruktura i środowisko i trzy branżowe przy współpracy wielu czołowych firm krajowych i zagranicznych.
Dewizą życiową profesora Józefa Dziopaka jest ciągłe utrzymywanie wysokiej aktywności intelektualnej i sportowej, jest optymistą, lubi bawić się, a zwłaszcza bawić innych. Interesuje się religiami świata, a ostatnio powstaniem i losami Wszechświata oraz polityką w dobrym wydaniu.
Wiem dlaczego profesor tak głęboko zapuścił swoje korzenie na naszej uczelni, ponieważ gleba rzeszowska okazuje się jego rodzimą i wyjątkowo wzbogacającą jego umysł do twórczego działania i zapewniającą mu ciągły entuzjazm, i co zwłaszcza istotne nieprzemijające radosne samopoczucie.
Reasumując należy pokreślić bogaty i wartościowy dorobek naukowy, innowacyjny, projektowy, dydaktyczny, a zwłaszcza wybitne miejsce profesora Józefa Dziopaka w środowisku naukowym i zawodowym.
prof. dr hab. inż. Daniel Słyś
